Χβοροστόφσκι ο κυρίαρχος

«Ερνάνης»: μια όπερα (1844) της πρώτης περιόδου του Τζουζέπε Βέρντι, που έχει δεκαετίες να παιχτεί στην Ελλάδα και που είδαμε χάρη στο Metropolitan Opera Live _, μαγνητοσκοπημένη, αυτή τη φορά, μετάδοση παράστασης από την Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Μια όπερα στην οποία, για άλλη μια φορά, ο Βέρντι αποκαλύπτεται ως πηγή μελωδιών αστείρευτη και ως ο μέγιστος, ίσως, φωνητικός μάστορας στην ιστορία της.

Η Ελβίρα γίνεται αντικείμενο του έρωτα του ληστή Ερνάνη _ που δεν είναι παρά ο ευγενής Δον Χουάν της Αραγόνας ο οποίος σε πόλεμο εμφύλιο έχει χάσει τίτλο και περιουσία και έχει ταχτεί να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας το βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο Α΄ _, του ευγενούς Σίλβα, ηλικιωμένου θείου της που σχεδιάζει να την παντρευτεί, και του ίδιου του βασιλιά που σύντομα θα αναδειχθεί στον αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και ο οποίος όμως, τελικά, υπό την σκιά του αγάλματος του Καρλομάγνου, μεγαλόψυχα παραχωρεί την Ελβίρα στον Ερνάνη που ο Κάρολος, υποχωρώντας στις ικεσίες της Ελβίρας, τον συγχωρεί, μολονότι εκείνος σχεδίαζε να τον δολοφονήσει, μπλεγμένος μαζί με τον Σίλβα, σε συνωμοσία. Αλλά ο Ερνάνης έχει ένα συμβόλαιο τιμής με τον Σίλβα. Το οποίο τον υποχρεώνει να αυτοκτονήσει. Η Ελβίρα τον ακολουθεί.

Εντελώς συμβατική και ανέμπνευστη η σκηνοθεσία του Πιερ Λουίτζι Σαμαριτάνι ο οποίος κίνησε χορωδία και τραγουδιστές ερήμην της μουσικής και δεν έκανε τίποτα για να καλύψει τις αφέλειες _ έως και ως φαιδρό εισπράττεται σήμερα… _ του λιμπρέτου του Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε, του βασισμένου στο ομώνυμο έργο (1830) του Βικτόρ Ουγκό, το οποίο, πάντως, θεωρείται ορόσημο του ρομαντισμού. Την παράσταση έσωζαν η απλόχερη παραγωγή και τα εντυπωσιακά, μνημειακά σκηνικά που υπέγραφε ο ίδιος ο σκηνοθέτης _ και στις τέσσερις πράξεις κυριαρχούσαν μεγαλοπρεπείς σκάλες. Ο ενδυματολόγος Πίτερ Τζ. Χολ σχεδίασε μερικά θαυμάσια κοστούμια αλλά από το σύνολο της δουλειάς του έλειπε η ομοιογένεια, κατά τη γνώμη μου. Στιβαρή η μουσική διεύθυνση του Μάρκο Αρμιλιάτο και με κύρος η χορωδία.

Η σοπράνο Άντζελα Μιντ διαθέτει μία μεστή, συναρπαστική δραματική φωνή και εντυπωσιακή τεχνική αλλά η ογκώδης σιλουέτα της δεν της επέτρεπε να πείσει μολονότι η υπέροχη φωνή της την οδηγούσε σε μία σωστή υποκριτική και σε μία ερμηνευτική αλήθεια. Η εμφάνιση, επίσης, του τενόρου Μαρτσέλο Τζορντάνι _ στον επώνυμο ρόλο _ ήταν αποτρεπτική. Και την περίπτωσή του δεν την έσωζε ούτε η ικανοποιητική αλλά όχι ιδιαίτερη φωνή του ούτε η υποκριτική του. Πολύ ταιριαστός στον ρόλο του Σίλβα ο μπάσος Φερούτσιο Φουρλανέτο αλλά περιορισμένης εκφραστικότητας και με φωνή κάπως κουρασμένη. Ο βαρύτονος Ντμίτρι Χβοροστόβσκι έκλεβε την παράσταση: ελκυστικά αρρενωπή εμφάνιση, πειστικότατος υποκριτικά ως Κάρολος, καλή κίνηση και μια φωνή μεγάλων δυνατοτήτων.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 22 Μαρτίου 2012.