Σβησμένα κόκκινα φανάρια

Ξέρω ποιος μπορεί να πάρει αβλεπεί τις προσεχείς (;) επόμενες εκλογές: αυτός που θα υποσχεθεί πως η πρώτη του δουλειά, μόλις έλθει εν τη βασιλεία του, θα ’ναι να βάλει γλόμπους στα _ χιλιάδες πια… _ καμμένα κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλί φανάρια των δρόμων, έστω και στο παρά πέντε πριν απ’ το χάος… Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Ελπίζω επίσης πως οι φίλοι _ και οι φίλες μου _ που τους αγαπώ και που πίστευα πως μ’ αγαπούν κι αυτοί αλλά που ψήφισαν διαφορετικό κόμμα από μένα στις προχτεσινές εκλογές, όταν κοπάσει το μένος τους και σκουπίσουν τους αφρούς, θα μου ξανατηλεφωνήσουν για να με ρωτήσουν αν είμαι καλά, για να μιλήσουμε και πάλι σαν άνθρωποι, για να γελάσουμε και πως θα θυμηθούνε να μου πούνε, έστω και καθυστερημένα, χρόνια πολλά. Ε, δεν ζούμε ούτε στο 1922, ούτε στο 1947… Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (δις).