Ραγιάδες, ραγιάδες νυν και αεί

Θε μου, τι βαθύτατος ραγιαδισμός μας διακατέχει… Πανηγυρισμοί γιατί ο Ολάντ δέχτηκε τον Βενιζέλο. Ε, και; Οργή _ ή και παραλήρημα ενθουσιασμού, ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπεις… _ γιατί ο Ολάντ δεν δέχτηκε τον Τσίπρα. Ε, και; Δηλαδή αυτή είναι η καταξίωση; Θυμήθηκα, όταν άνοιξε το Μέγαρο Μουσικής, που κουβαλούσαν εκεί συνέχεια, επί ένα, δυο χρόνια, όσους «επιφανείς» ξένους μάς επισκέπτονταν _ πολιτικούς, καλλιτέχνες… _ και μετά διαβάζαμε δηλώσεις τους, του τύπου «πόσο ενθουσιασμένοι είναι μ’ αυτό που είδαν». Λες και το Μέγαρο δεν μπορούσε να αποδείξει αφεαυτό την αξία του. Ακόμα (και) τούτη (τ)η(ν) άνοιξη, (και την προηγούμενη, και την επόμενη, και την μεθεπόμενη…), ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο (και το προηγούμενο, και το  επόμενο, και το μεθεπόμενο…) το καλοκαίρι… Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…