Δεν έχουν κλείσει τα δεκαοχτώ οι απαγωγείς

Το έργο. Η Χρύσα, η Ανθή και ο Μάρκος, τρείς έφηβοι, μαθητές Λυκείου, με ανεπτυγμένη οικολογική συνείδηση, στρατευμένοι στην υπόθεση της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, προχωρούν, με εγκέφαλο ένα φίλο τους που ποτέ δεν θα τον δούμε αλλά με τον οποίο μιλούν μόνο στο τηλέφωνο, σε μια παράτολμη ενέργεια: απάγουν τον νεαρό γιο του προέδρου μιας κάποιας Εταιρείας Προστασίας Υδάτων _ της οποίας οι σκοποί είναι βέβαια η εκμετάλλευση και όχι η προστασία των υδάτων… _ και στην οποία εργάζεται ο πατέρας του Μάρκου ενώ ο νεαρός που απάγεται είναι ανώτερο στέλεχός της.

Τον κρύβουν σε ένα υπόγειο και απαιτούν, με το σύνθημα «Ελεύθερα ύδατα!», από τον πατέρα του να ακυρώσει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού, την οποία μεθοδεύει η εταιρεία, μέσα σε τρεις μέρες κατά τις οποίες θα στερήσουν από το γιο του εντελώς το νερό. Ο πρόεδρος σιωπά, του στέλνουν και βίντεο με το γιο του να του ζητάει να υποχωρήσει, η σιωπή συνεχίζεται, οι σχέσεις των τριών παιδιών με τον νεαρό περνούν διάφορες φάσεις, αυτός τους πείθει πως οι ιδέες του είναι κοντά στις δικές τους, η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει από την αφυδάτωση, τα παιδιά _ παιδιά ευαίσθητα _ φοβούνται για την τύχη του, το καθένα, ξεχωριστά και κρυφά από τους άλλους, του δίνει να πιει λίγο νερό, ανάμεσα στον Μάρκο και στην Χρύσα δημιουργείται μια ερωτική έλξη, αρχίζουν να αναρωτιούνται αν ο τρόπος διαμαρτυρίας που διάλεξαν είναι σωστός και να αμφιβάλουν… Ώσπου στο τέλος της τρίτης μέρας ο πρόεδρος απαντάει. Και απορρίπτει τα αιτήματά τους _ «αρνούμαι να υποκύψω σε εκβιαστές». Το φινάλε, όμως, κρύβει μια ελπίδα.

Στο γραμμένο για έφηβους έργο του «Ελεύθερα ύδατα», ειδική παραγγελία της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, ο καλός συγγραφέας Γιάννης Τσίρος ξεκινάει με ένα εύρημα όχι ιδιαίτερα πειστικό _ τρεις έφηβοι οργανώνουν ολόκληρη απαγωγή  με οικολογικούς στόχους. Το χειρίζεται όμως με επιδεξιότητα _ πλουτίζει τους χαρακτήρες με πινελιές που τους δίνουν σάρκα και οστά _, με ευελιξία _ δημιουργεί καταστάσεις πειστικές _, με αμεσότητα και με τρόπο έξυπνο _ δίνει στο έργο του το σχήμα του θρίλερ _, ώστε όντως το κείμενο να απευθύνεται σε έφηβους σημερινούς και όχι του 1950. Όσο για το τραγούδι που έχει προσθέσει στο άνοιγμα της σκηνής 14 αιφνιδιάζει ευχάριστα και απογειώνει το ρεαλισμό του. Άρα το έργο του, προσωπικά, το κρίνω ως επιτυχημένο.

Η παράσταση. Η Σοφία Βγενοπούλου που ανέλαβε, με τη δραματουργική συνεργασία της Κατερίνας Κωνσταντινάκου και της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου, τη σκηνοθεσία, συνεπικουρούμενη από την Εύα Μανιδάκη _ σκηνικά και κοστούμια σωστά _, την  Σταυρούλα Σιάμου _ επιμέλεια κίνησης _, τον Κώστα Χαϊδαλή _ σκηνοθεσία βίντεο _ και, κυρίως, τον Ανρί Κεργκομάρ που σχεδίασε τον ήχο και επιμελήθηκε τη μουσική _ οι σταγόνες που στάζουν _ και τον Φίλιππο Κουτσαφτή στον οποίο οφείλονται οι εξαίρετοι φωτισμοί, έστησε μια παράσταση με καλούς ρυθμούς, με έξυπνα ευρήματα _ τα γράμματα που πέφτουν και σκορπίζονται στους «εσωτερικούς» μονολόγους _, αποτελεσματική. Δεν βρήκα μόνο λειτουργικές τις εισόδους από την πόρτα του βάθους πριν αρχίσει η κάθε σκηνή.

Διανομή. Φοβάμαι όμως πως η σκηνοθέτρια δεν κατάφερε να οδηγήσει σωστά τους _ όχι ατάλαντους _ ηθοποιούς της. Βρήκα με τάσεις υπερβολής και σκληρό τον Θανάση Μεγαλόπουλο, κάπως ψυχρό και πολύ «ορθοφωνικό» τον Μιχάλη Πανάδη και αδύναμη, με λόγο «εκκρεμή», που πρέπει πολύ να τον δουλέψει για να τον στερεώσει, την Θεανώ Μεταξά. Πιο σωστή από όλους η Ελίνα Ρίζου, δυστυχώς ως επιλογή για το ρόλο που έχει αναλάβει δεν ανταποκρίνεται στο «όταν χόρευε παθαίναμε» που ακούγεται για την Χρύσα.

Το συμπέρασμα. Μια παράσταση, απολύτως κατάλληλη, παρά τα τυχόν ελαττώματά της, για έφηβους. Θα τους κρατήσει.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών / Ίδρυμα Ωνάση, από την Ομάδα «Grasshopper», 16 Δεκεμβρίου 2012.