Ο Θάνος Μικρούτσικος είναι ένα από τα _ πλατιά _ ποτάμια που εκβάλλουν στην πλατιά, βαθιά γαλάζια θάλασσα του ελληνικού τραγουδιού. Η συναυλία του στο Ηρώδειο το επιβεβαίωσε. Περίτρανα. Σφιχτή, καλοδεμένη, θαυμάσια συγκροτημένο πρόγραμμα, εξαιρετικό σύνολο μουσικών Αφιερωμένη _ καθόλου τυπικά… _ στη μνήμη του εξαίρετου στιχουργού Άλκη Αλκαίου που χάθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, με έντεκα απ’ τα εικοσιεπτά τραγούδια της σε στίχους του και με τον γενικό τίτλο _ που έδενε απόλυτα και με την περιρρέουσα κατάσταση… _ «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», τίτλο ακριβώς από τραγούδι του Αλκαίου, άνοιξε και έκλεισε, με το συνθέτη να μιλάει, χωρίς όμως να χάσει το μέτρο, για τις συνθήκες στις οποίες ζει η χώρα και όλοι μας. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν ένα τόσο μεγάλο μέρος της δουλειάς του Θάνου Μικρούτσικου στο χώρο του πολιτικού τραγουδιού εντάσσεται; Όταν ακόμα και οι στίχοι (του Αλκαίου) «ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι», στίχοι για ένα ερωτικό τραγούδι όπως το ανεπανάληπτο «Ερωτικό», αποκτούν σήμερα εντελώς διαφορετική σημασία από την εποχή που γράφτηκαν;
Από εκεί και πέρα η συναυλία κινήθηκε στο κοφτό, στακάτο, έντονα ρυθμικό, στιβαρό έως και «βίαιο» ύφος του Θάνου Μικρούτσικου ξεχειλίζοντας από ενέργεια αλλά χωρίς να υποτιμάται ο λυρισμός, μέσα από υψηλού επιπέδου ενορχηστρώσεις. Θυμίζοντας πως ο συνθέτης έχει κινηθεί ως χαμαιλέοντας από τα σύγχρονα μουσικά ιδιώματα μέχρις αυτά τα «παράξενα» λαϊκά του, μέχρι τον αμανέ (!), όπως το «Παράξενο φως» που ακούσαμε, γραμμένο για την ταινία «Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης» της Φρίντας Λιάππα.
Φυσικά, πρώτο ζητούμενο, οι φωνές της συναυλίας. Πολύ καλές και οι τέσσερις αλλά και καλά διδαγμένες και οδηγημένες. Ο Μανώλης Μητσιάς, έστω κι αν η φωνή του έχει λίγο στεγνώσει αποτυπώνοντας, όμως, πάντα τη αυθεντικότητα, την πείρα και το ήθος του, ο γνήσια λαϊκός, πηγαίος Δημήτρης Μπάσης, ο εξαίρετος Γιάννης Κότσιρας που έχει εντυπωσιακά εξελιχθεί _ έξοχη η ερμηνεία του στο σπαρακτικό, «τσαρουχικό» «Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς» του Μάνου Ελευθερίου _ και η Ρίτα Αντωνοπούλου τη στήριξαν και την απογείωσαν.
Θα σταθώ στην Ρίτα Αντωνοπούλου. Όμορφη, ντυμένη μ’ ένα καλόγουστο στην απλότητά του γαλαζοπράσινο σύνολο, ακτινοβολώντας μια προσωπική ποιότητα, με υπέροχη κίνηση, με θεατρικότητα _ χάρισμα φυσικό αλλά και ειδικότητα κτηθείσα, προφανώς, εν τω στρατεύματι της Σπείρας Σπείρας _, με κύρος σκηνικό και με μια ώριμη φωνή, συγκινητικά συναρπαστική στα τσακίσματά της, έκλεψε, κατά τη γνώμη μου, την παράστατη. Όχι απλώς τραγουδώντας. Ερμηνεύοντας. Ακόμα και τραγούδια «σημαδεμένα, όπως η «Ελένη» που την έχει σημαδέψει η Χάρις Αλεξίου.
Συμπέρασμα. Μια συναυλία που άξιζε να συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών και μια φωνή _ της Ρίτας Αντωνοπούλου _ κέρδος για το ελληνικό τραγούδι.
Από εκεί και πέρα η συναυλία κινήθηκε στο κοφτό, στακάτο, έντονα ρυθμικό, στιβαρό έως και «βίαιο» ύφος του Θάνου Μικρούτσικου ξεχειλίζοντας από ενέργεια αλλά χωρίς να υποτιμάται ο λυρισμός, μέσα από υψηλού επιπέδου ενορχηστρώσεις. Θυμίζοντας πως ο συνθέτης έχει κινηθεί ως χαμαιλέοντας από τα σύγχρονα μουσικά ιδιώματα μέχρις αυτά τα «παράξενα» λαϊκά του, μέχρι τον αμανέ (!), όπως το «Παράξενο φως» που ακούσαμε, γραμμένο για την ταινία «Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης» της Φρίντας Λιάππα.
Φυσικά, πρώτο ζητούμενο, οι φωνές της συναυλίας. Πολύ καλές και οι τέσσερις αλλά και καλά διδαγμένες και οδηγημένες. Ο Μανώλης Μητσιάς, έστω κι αν η φωνή του έχει λίγο στεγνώσει αποτυπώνοντας, όμως, πάντα τη αυθεντικότητα, την πείρα και το ήθος του, ο γνήσια λαϊκός, πηγαίος Δημήτρης Μπάσης, ο εξαίρετος Γιάννης Κότσιρας που έχει εντυπωσιακά εξελιχθεί _ έξοχη η ερμηνεία του στο σπαρακτικό, «τσαρουχικό» «Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς» του Μάνου Ελευθερίου _ και η Ρίτα Αντωνοπούλου τη στήριξαν και την απογείωσαν.
Θα σταθώ στην Ρίτα Αντωνοπούλου. Όμορφη, ντυμένη μ’ ένα καλόγουστο στην απλότητά του γαλαζοπράσινο σύνολο, ακτινοβολώντας μια προσωπική ποιότητα, με υπέροχη κίνηση, με θεατρικότητα _ χάρισμα φυσικό αλλά και ειδικότητα κτηθείσα, προφανώς, εν τω στρατεύματι της Σπείρας Σπείρας _, με κύρος σκηνικό και με μια ώριμη φωνή, συγκινητικά συναρπαστική στα τσακίσματά της, έκλεψε, κατά τη γνώμη μου, την παράστατη. Όχι απλώς τραγουδώντας. Ερμηνεύοντας. Ακόμα και τραγούδια «σημαδεμένα, όπως η «Ελένη» που την έχει σημαδέψει η Χάρις Αλεξίου.
Συμπέρασμα. Μια συναυλία που άξιζε να συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών και μια φωνή _ της Ρίτας Αντωνοπούλου _ κέρδος για το ελληνικό τραγούδι.
Στο Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, Φεστιβάλ Αθηνών, 18 Ιουνίου 2013.
No comments:
Post a Comment