O κόσμος γέρνει, γκρεμίζεται… ή Ψίθυροι σαν κραυγές

Στιγμιότυπα. Μικρά, σύντομα, καθημερινά στιγμιότυπα. Δυο κοπέλες που η μια δείχνει στην άλλη τα φουστάνια που αγόρασε. Δυο κορίτσια που δοκιμάζουν ένα κραγιόν. Ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο. Μια γυναίκα που δανείζει κάποια πράγματα σ’ έναν άντρα. Μια πόρνη. Ένας γιάπης με την τσάντα του, καθισμένος στο δρόμο ν’ ανοίγει ένα κουτί μπύρα. Ένας μετανάστης προφανώς, ξαπλωμένος κατάχαμα, πλάτη σε μας, κοιτάζει τη φωτογραφία ίσως κάποιου οικείου του. Κι άλλος. Κι άλλος που κοιτάζει περισσότερες. Μια συμπλοκή. Κάποιον χτυπούν. Πέτρες πέφτουν στη σκηνή σαν να γκρεμίζονται τοίχοι. Κάποιοι ψίθυροι. Λίγα λόγια. Μερικοί σύντομοι μονόλογοι. Ακούγονται γαλλικά. Αγγλικά. Ελληνικά. Ιταλικά. Ισπανικά. Αραβικά. Γερμανικά. Καμιά κραυγή. Στιγμιότυπα ειρηνικά. Στιγμιότυπα όπου η βία κάνει αισθητή την παρουσία της. Στιγμιότυπα λίγων δευτερολέπτων. Το πολύ ενός, δύο λεπτών _ σαν κλικ φωτογραφικής μηχανής.

Μέσα στο ημίφως ενός σπιτιού, ενός δρόμου, ενός ακαθόριστου χώρου που προσδιορίζεται σκηνικά σαν ένα μαύρο, εύπλαστο κουτί _ η πίσω του πλευρά, ένας μαυροπίνακας. Εκεί πάνω μία από τις περφόρμερ _ η δικιά μας Δάφνη Κουτσαφτή _ θα γράψει «I am Greece», εκεί πάνω ένας Άραβας περφόρμερ θα γράψει «I am Tunisia». Εκεί πάνω, κολλημένος, κάποια στιγμή, ένας χάρτης του μορφώματος που προσδιορίζεται ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Μισοσκισμένος. Εκεί, πάνω στο μαυροπίνακα, και αποτυπώματα χεριών. Εκεί, πάνω του, θ' ακουμπήσουν στο τέλος τις παλάμες τους, ντυμένες με λαμέ γάντια του μιούζικαλ, οι περφόρμερ. Και τα στιγμιότυπα αυτά, οι μικροί αυτοί κρίκοι της παραστασιακής αλυσσίδας, δεμένα το ένα στο άλλο μ’ έναν υπόκωφο, βουερό, από τα έγκατα ήχο Αποκάλυψης, σαν να γίνεται ένας βαθύς σεισμός _ σείονται τα έγκατα της πολυκατοικίας μας.

Η Μαγκί Μαρέν και ο Ντενί Μαριότ με την εξαμελή Ομάδα Χορού Μαγκί Μαρέν μιλούν για το σήμερα στην παράστασή τους «Nocturnes» («Νυχτερινά»). Νυχτερινά χωρίς τη μουσική του Σοπέν… Σχεδόν σιωπηλά. Μικρά, σκοτεινά τίποτα που συνθέτουν τον σκοτεινό μας κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που γέρνει, γκρεμίζεται όπως λέει ο σεξπηρικός Άμλετ στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. Μια παράσταση εξαιρετικά εύγλωττη μέσα από ψιθύρους και όχι μέσα από κραυγές, με λεπτές πινελιές και χωρίς απλωμένα πανό, γι αυτό που μας συμβαίνει _ στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Τυνησία, παντού…

Η Μαγκί Μαρέν του χορού και ο Ντενί Μαριότ της μουσικής στήνουν, χωρίς πια ίχνος χορού _ κάποιες ελάχιστες νύξεις μόνο _ μια περφόρμανς που θίγει την ανεργία, το θέμα των μεταναστών, το θέμα των αστέγων, το ρατσισμό, τη βία, ό,τι μας καίει αλλά δεν στεκόμαστε σ' αυτό, αφήνουμε τη ζωή να προχωράει. Μια περφόρμανς ποιητική, εξαιρετική, εξαιρετικά (υπο)φωτισμένη από τον Αλεξάντρ Μπενετό, καλαίσθητη που την αναδεικνύουν τόσο τα κοστούμια των Νελί Ζεΐρ και Ραφαέλ Λο Μπέλο και οι ήχοι του Αντουάν Γκαρί όσο και οι έξι ικανότατοι περφόρμερ.

Το συμπέρασμα. Συγκλονιστική παράσταση. Μην τη χάσετε!

«Πειραιώς 260» από την Ομάδα Χορού Μαγκί Μαρέν, Φεστιβάλ Αθηνών, 22 Ιουνίου 2013.