Ένα υπέροχο «καινούργιο» θέατρο: πρωταγωνιστής ο Πέτρος Θέμελης, θριαμβευτής ο Δημήτρης Πλατανιάς

Το γεγονός ήταν το άνοιγμα _ τα εγκαίνια στη σύγχρονη εποχή, τα «θυρανοίξια», όπως συνηθίζονται να λέγονται τελευταία, ακόμα και όταν δεν πρόκειται για εγκαίνια εκκλησίας, πιθανόν γιατί η λέξη είναι «πρωτότυπη»… _ του ημιαποκατεστημένου αρχαίου θεάτρου της Μεσσήνης: έργο ζωής του αρχαιολόγου καθηγητή Πέτρου Θέμελη. Και η συγκίνηση, για όσους τουλάχιστον προσήλθαν _ και φοβάμαι πως δεν ήταν πολλοί… _ με συναίσθηση της σημασίας του γεγονότος, ήταν μεγάλη. Ειδικά όταν ο Πέτρος Θέμελης, συγκρατώντας τη δική του συγκίνηση, προλόγισε τη βραδιά. Μετρημένα, σεμνά, σχεδόν ντροπαλά, χωρίς έπαρση και χωρίς σηκωμένο φρύδι, με «ύφος» αντιστρόφως ανάλογο προς το Έργο του, ένα Έργο που θα μείνει στην ιστορία. Ακριβώς όπως ταιριάζει σε ανθρώπους με ουσιαστική παιδεία και καθαρό ψυχικό κόσμο.

Σε ένα χώρο μαγευτικό, με αποκατεστημένες τις δύο χιλιάδες από τις υπολογιζόμενες δώδεκα χιλιάδες θέσεις του και με στόχο τις πέντε χιλιάδες όταν οι εργασίες ολοκληρωθούν _ διότι ο Πέτρος Θέμελης ακαταπόνητος συνεχίζει και είθε να έχει την υγεία και τη δύναμη να συνεχίζει για πολλά ακόμα χρόνια _, το θέατρο, πεντακάθαρο, με τα μη ανασκαμμένα ακόμα χλοερά πρανή του, γεννάει ένα αίσθημα γαλήνης με την αρμονία του αλλά και επιβάλλεται με την παρουσία του.

Αλλά, αν και πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν το καινούργιο θέατρο _ για το οποίο το χεράκι του έβαλε και το εξαιρετικό δραστήριο και αποτελεσματικό «Διάζωμα» _ και ο Πέτρος Θέμελης, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και οι δύο σολίστες ήταν που την λάμπρυναν. Το γκαλά όπερας που ετοίμασαν είχε καταρχάς ένα ευφυώς καταρτισμένο πρόγραμμα: αποσπάσματα ιταλικής όπερας του 19^ου αιώνα από τον Βέρντι μέχρι τον βερισμό, με στάσεις στον Λεονκαβάλο, στον Πουτσίνι και στον Τζορντάνο. Ένα πρόγραμμα μεστό αλλά και απόλυτα προσιτό έως ελκυστικό για το είδος του κοινού το οποίο αναμενόταν ότι θα προσέλθει.

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, εξάλλου, με τον μουσικό διευθυντή της Βασίλη Χριστόπουλο στο πόντιουμ, ήρθη στο ύψος των περιστάσεων. Περιέβαλε στοργικά τους δύο σολίστες χωρίς να τους «καβαλήσει» ούτε μία στιγμή και έδωσε δείγματα καλά οργανωμένου συνόλου στο Συμφωνικό Ιντερμέτζο από τους «Παλιάτσους» του Λεονκαβάλο, το Πρελούδιο από την «Τραβιάτα» του Βέρντι και το Ιντερμέτζο από την «Μανόν Λεσκό» του Πουτσίνι.

Από τους σολίστες η, δική μας πλέον, εξαίρετη ρουμάνα δραματική σοπράνο Τσέλια Κοστέα φοβάμαι πως δεν βρέθηκε σε καλή στιγμή: την άκουσα κάπως «στεγνή», με συχνά εμφανιζόμενο μπαλάρισμα και τονικά ασταθή, ειδικά στην άρια «Stridono lassù» των «Παλιάτσων».

Σε εξαιρετική φόρμα, αντίθετα, ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς: μεστή, ώριμη, σταθερή, μουσικότατη φωνή, με εξαιρετικά κρατήματα, φωνητικό μέταλλο γερό αλλά εύπλαστο, μαλακό, έξοχο, φραζάρισμα τέλειο _ ένας καλλιτέχνης διεθνούς επιπέδου, ένας βαρύτονος μεγάλου βεληνεκούς τον οποίο _ το επαναλαμβάνω _, τα τελευταία 45 χρόνια που παρακολουθώ το χώρο, είχα να ακούσω στην Ελλάδα από τις ένδοξες μέρες ενός Κώστα Πασχάλη. Με τη συμμετοχή του στα ντουέτα από τον «Σιμόνε Μποκανέγκρα» και από τον «Τροβατόρε» του Βέρντι αλλά, κυρίως, με τις τρεις άριες που τραγούδησε _ «Su puo? Su puo?» από τους «Παλιάτσους», «Credo» του Ιάγου από τον βερντιάνικο «Οθέλλο», «Nemico della patria?» από τον «Αντρέα Σενιέ» του Τζορντάνο _ ο Δημήτρης Πλατανιάς σημάδεψε τη βραδιά αυτή: απογειωτικός.

Για ανκόρ θα προτιμούσα κάτι στο ίδιο ιταλικό κλίμα από το «Là ci darem la mano», το ντουέτο Ντον Τζοβάνι – Τσερλίνα από τον _ ιταλόφωνο πάντως… «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, αλλά οι δύο καλλιτέχνες το ερμήνευσαν θελκτικά και με χιούμορ, με την Τσέλια Κοστέα στην καλύτερή της στιγμή στη συναυλία και τον Δημήτρη Πλατανιά απρόσμενα λυμένο υποκριτικά.

Αρχαίο Θεάτρο Μεσσήνης, Ελληνικό Φεστιβάλ, 3 Αυγούστου 2013.

ΥΓ. Η παρουσία στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, πριν από την έναρξη της συναυλίας, διαμαρτυρόμενων για τις επαπειλούμενες απολύσεις εκπαιδευτικών _ η οποία, προφανώς, ανέκοψε, την τάση τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού Πολιτισμού / Αθλητισμού να παραστούν… _ σκίασε μελαγχολικά το γεγονός και με (μας) επανέφερε στη σκληρή περιρρέουσα πραγματικότητα: υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν μπορούν να χαρούν μαζί μας.