Σήμερα έχασα άλλη μια καλή φίλη. Ήμασταν πολλά χρόνια μαζί στα «Νέα», στο πολιτιστικό, σε διπλανά, κολλητά γραφεία με την Παρασκευή Κατημερτζή. Είχε ένα σωρό βιβλία στο δικό της, που κάθε τόσο γλιστρούσαν και χύνονταν στο δικό μου. Της το συγχωρούσα όμως. Γιατί ήταν καλή δημοσιογράφος. Πολύ καλή δημοσιογράφος, ταμένη -ναι, υπήρχε το είδος αυτό, υπάρχει ακόμα και σήμερα, κι ας σπανίζει πια. Αθόρυβη, διακριτική, υπηρέτησε το αρχαιολογικό και το εικαστικό ρεπορτάζ με τον καλύτερο τρόπο -με τρόπο άριστο, με αυταπάρνηση.
Κυρίως, όμως, την αγαπούσα γιατί ήταν καλός άνθρωπος. ΚΑΛΟΣ. Στον κόσμο της. Αλλά ο κόσμος αυτός ήταν πλούσιος, γενναιόδωρος, ξεχείλιζε από ανθρωπιά, από ζεστασιά, από ευγένεια, από αγάπη, από στοργή και φροντίδα στο «διαφορετικό», από ένα δικό της χιούμορ -αγκάλιαζε τους ανθρώπους, πρόσφερε αφειδώλευτα τη φιλοξενία της.
Αγαπούσε την τέχνη και τους ανθρώπους της. Πολύ. Αγαπούσε τους τόπους τους αρχαίους και τα μουσεία και τους ανθρώπους τους. Πολύ. Και είχε σχέδια στο μυαλό της. Για ένα βιβλίο. Δούλευε γι αυτό. Τα σχέδια έμειναν στη μέση. Στα 64 χρόνια της.
Στο καλό, Παρασκευή. Ευχαριστώ για όλα. Και πάνω απ’ όλα για την Ανθρωπιά σου. Κι εκείνη την Βροχίτσα, το χωριό σου και το σπίτι σου, δεν προλάβαμε να τα δούμε μαζί.
No comments:
Post a Comment