May 17, 2015

Και διηγώντας τα να θρηνείς ως Τελετουργός…


Πού να το φανταστώ… Πως τ’ όνειρό μου στην Σόφια -εφιάλτης στο δρόμο μετά τα λουκάνικα-, τελικά, θα δηλήσει… Πρώτα η Διαύγεια κι οι αποκαλύψεις για τις αλλεπάλληλες συμβάσεις της, μετά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη μ’ επιστολή να αποχωρεί απ’ τις προετοιμαζόμενες για την Επίδαυρο κατά Σωτήρην Χατζάκην «Τρωάδες» του Εθνικού, όπου θα συμμετείχε ως «η Τελετουργός του Θρήνου» -αλλά και υπό άλλες ιδιότητες... Αποχώρηση, λέει, για «απολύτως προσωπικούς λόγους». Ε μ’, εδώ που τα λέμε, δεν είναι πια τα ευρώ «απολύτως προσωπικοί λόγοι»;
Επί τη ευκαιρία, δια του λόγου το αληθές, σας θυμίζω τ’ όνειρο («Το Τέταρτο Κουδούνι», 30 Απριλίου):
Εγώ είχα ξενιτευτεί. Σας το ’χα πει στο προηγούμενο «Τέταρτο Κουδούνι» -στις 9 Απριλίου: παίρνω των ομματιών μου και φεύγω στα ξένα μπας και γλυτώσω. Από -ΚΙ ΑΛΛΕΣ- δηλώσεις, επιστολές, συνεντεύξεις, ειδοποιήσεις για συνεντεύξεις Τύπου, ανακοινώσεις, μηνύματα, διαγγέλματα, διαβήματα, ενημερωτικά σημειώματα, απειλητικά σημειώματα, γνωστοποιήσεις, προειδοποιήσεις, non paper (έλα, Παναγία μου!!!, ναιαιαι, έως και τέτοια είχαμε), απαντήσεις, ανταπαντήσεις του Σωτήρη Χατζάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή, τότε, του Εθνικού Θεάτρου, που ’πεφταν σαν το χαλάζι -κι ο τραυματισμένος καλλιτέχνης ν’ αναστενάζει. Στην Βουλγαρία κατέφυγα -που ’ναι και φτηνή-, στην Σόφια συγκεκριμένα. Έλεγα να ζητήσω πολιτικό άσυλο. Αλλά πού... Πού να γλυτώσω... Οχτώ μερούλες, όλες κι όλες, κάθισα και ναααα, να συνεχίζουν να εκτοξεύονται και να φτάνουν κι εκτός συνόρων δηλώσεις, επιστολές, συνεντεύξεις, ειδοποιήσεις για συνεντεύξεις Τύπου, ανακοινώσεις, μηνύματα, διαγγέλματα, διαβήματα, ενημερωτικά σημειώματα, απειλητικά σημειώματα, γνωστοποιήσεις, προειδοποιήσεις, non paper, λέει (έλα, Παναγία μου!!! [Ν.2]), απαντήσεις, ανταπαντήσεις απ’ τον Σωτήρη Χατζάκη.
Κι έεεερχεται η 21η Απριλίου. Του 2015. Κι ανήμερα, βλέπω ξαφνικά τον παυθέντα απ’ το αξίωμα Σωτήρη Χατζάκη και το επίσης παυθέν ΔουΣου του να ’χουν κάνει κατάληψη στο Εθνικό. Κι εκείνος, δεμένος χειροπόδαρα -σαν τον Οδυσσέα στις Σειρήνες- στη διευθυντική πολυθρόνα, να φωνάζει απ’ τη ντουντούκα «δε φεύγω, δε φεύγω, δε φεύγω», και «δεν περνάει ο φασισμός», κι «εδώ Εθνικό, εδώ Εθνικό», κι «εγώ φοράω παντελόνια», κι «η τιμή μου», κι «η αξιοπρέπειά μου» (σ.σ. η ΠΟΙΑ σας;;;), και «fuck το ΦΕΚ» κι ο Χορός του, τότε, ΔουΣου να πικροθρηνωδεί και να αιματοστηθοδέρνεται ως σύγχρονες Τρωάδες «αλί, αλί, οι συμβάσεις ήταν άψογες» κι «ω, άγιο φως της ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ», κι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη -ως Τελετουργός του Θρήνου- να πικροθρηνωδεί και να αιματοστηθοδέρνεται ακόμα δυνατότερα, με πάκα τα ευρά στα χέρια, και στα μπαλκόνια του Τσίλερ να ’χουν απλώσει τα κουρελόπανα «Σ’ ευχαριστούμε Σωτήρη Χατζάκη», που ’χαν απλώσει και στο ΚουΘουΒουΕ, όταν ο -και εκεί- καλλιτεχνικός διευθυντής έφευγε πιλαλώντας κατά το Εθνικό και τα ’χαν φυλάξει ως κειμήλια στο σεντούκι και τα κατέβασαν μαζί τους στην Αθήνα, κι από δεκάδες προσωπικότητες (σ.σ. ε;), λέει, του Πολιτισμού (μας) -ως «δεκάδες» γράφονται συνοπτικά οι 58 (μείον μία, 57, διότι ο Άκις Βλουτής δήλωσε πως ποτέ δεν υπέγραψε, μείον άλλη μία, 56, διότι η Άντζελα Μπρούσκου δήλωσε πως ποτέ δεν υπέγραψε, μείον άλλη μία, 55, διότι η Ιουλίτα Ηλιοπούλου δήλωσε πως ποτέ δεν υπέγραψε, κάτι σα «Δέκα μικροί νέγροι...)- να συλλέγουν οι εντεταλμένοι αυθόρμητες υπογραφές «διαμαρτυρόμΕΘΑ», και «το θεωρούμε σύμπτωμα νοσηρών κομματικών φαινομένων», και «free Σωτήρης», και «παρ’ τον Νίκο σου (Ξυδάκη) και μπρος», κι ο Χατζάκης να πετάει απ’ τα παράθυρα (του Τσίλερ) νεράτζα και ρεπερτόρια άρον-άρον συγκροτημένα και να ουρλιάζει βραχνιασμένος «λαϊκιστής; Ποιος; Εγώ λαϊκιστής; Μέχρι και Χουβαρδά σάς ξαναφέρνω», και στα υπόγεια να ’χει καταχωνιάσει, ανάμεσα σε βαρύτιμα κοστούμια της Έρσης Δρίνη, τις «Λωξάντρες», και τους Ξενόπουλους, και τις Ντόρες τις Γιαννακοπούλου, και τους Τσιφόρους, και τους Σακελλάριους-Γιαννακόπουλους, και τους Λαζόπουλους, και τους Μπέζους, και τους Φιλιππίδηδες, και τους ΆγαμοιΘύται, και τις «Μαντάμ Σουσούδες» κι ακόμα βαθύτερα «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας», και να παίζουν με τον Γιάννη τον Μετζικώφ ένα παράξενο game «Τρεις σκηνοθεσίες συν τρία σκηνικά/κοστούμια μείον ένα ίσον δύο συν ένα απλήρωτο ίσον και πάλι δύο», και μετά να παίζει μόνος του «Περνάει, περνάει ο Κιρκινέζος», και να καταφθάνουν, προς υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τού -πολιτικά διωκόμενου, λέει, άσπιλου και με το σπαθί του, ως γνωστόν, διορισμένου- Σωτήρη Χατζάκη, τα οποία καταπατώνται, εργάτες, αγρότες, φοιτητές, η Αρβελέρ της Σορβόνης, αντιπροσωπείες απ’ το Αζερμπαϊτζάν κι απ’ την Βενεζουέλα, έως κι ο Ιλάν Ρόνεν, πρόεδρος της Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης, απ’ το Ισραήλ -που ανήκει, επίσης ως γνωστόν, στην Ευρώπη.
Και μετά, κρακ-κρακ-κρακ, να ’ρχεται το τανκ και να ρίχνει την πόρτα του Εθνικού και παρ’ τον κάτω τον αντιπρόεδρο, τότε, του ΔουΣου -συγγραφέα του «Λάκκου της αμαρτίας» που παίζεται στο Εθνικό και σκηνοθέτη του «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ, που, επίσης, παίζεται στο Εθνικό- Γιώργο Μανιώτη που ’ταν σκαρφαλωμένος πάνω της. Και μετά να αποκαλύπτεται πως οδηγός του τανκ ήταν ο Στάθης Λιβαθινός και συνοδηγός ο Θοδωρής Αμπαζής. Και μετά να βγαίνει ένα διάγγελμα προς τον λαόν, εις απλήν σαρκαστικήν καθαρεύουσαν, αχτύπητο. Κι ύστερα να μπαρκάρουν τον Σωτήρη Χατζάκη στο καράβι για την (πολιτιστική λέει) Μακρόνησο. Αλλά, πριν τον μπαρκάρουν, να κάνει συνέντευξη Τύπου «Όλα όσα θέλατε να μάθετε για το Εθνικό και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε». Όπου να ’ναι ντυμένος δικηγόρος (του) Βγόντζας και να μιλάει ως Βγόντζας και να μην αφήνει τον άλλο, τον Χατζάκη στο naturel του, να σταυρώσει κουβέντα αλλά εκείνος όλο και να πετάγεται και να τσιρίζει «δε φεύγω, δε φεύγω, δε φεύγω». Και να ’ν’ εκεί παρόντες κι ο Νίκος Κούρκουλος κι η μνήμη του κι ο μακρονησιώτης πατέρας του Χατζάκη κι, επίσης, η μνήμη του. Κι ο Χατζάκης στη σκιά των μη λησμονημένων προγόνων του. Και μετά ο Χατζάκης-Χατζάκης κι ο Χατζάκης-Βγόντζας να καταθέτουν 322 αγωγές και 98 προσφυγές κατά παντός υπευθύνου. Και το ΚουΚουΕ και το ΠΑΣΟΚ και το «(να το πάρει το) Ποτάμι» και διάφοροι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, προσωπικότητες εκλεκτές -Βούλτεψη, Γκιουλέκας...-, να εκδίδουν ανακοινώσεις συμπαράστασης. Αλλά η Νέα Δημοκρατία να μην εκδίδει. Και να γράφουν στις εφημερίδες και στα φεϊσμπούκ πύρινα σχόλια περί νομιμότητος και περί του Κακού Ξυδάκη και περί του Άστεγου, Απολυμένου, Ταπεινωμένου Χατζάκη ακριβοδίκαιοι πολιστικοί συντάκτες αλλά και κάτι άσχετοι που ιδέα δεν είχαν περί Χατζάκη πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση... Κι απέξω να πλακώνονται χατζακικοί και αντιχατζακικοί.
Και μετά ξύπνησα. Μούσκεμα στον ιδρώτα -πιστίλι που λέγαμε στον Βόλο. «Τι έπαθες;» λέει ανήσυχος, ο διπλανός μου. «Φώναζες ‘Χατζάκης, Χατζάκης’ και ‘δεν περνάει ο Λιβαθινός’, αυτά τα βουλγάρικα λουκάνικα, σου το ’πα, είναι βαριά, τι τα ’θελες βραδυάτικα; Και μετά έπινα χαμομήλια να συνέλθω. Και μετά γυρίσαμε. Και παίζανε στην Αθήνα μια (υπερ)επιθεώρηση: «Τον Χατζάκη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς».
(Πάντως οι ελπίδες πως άλλες δηλώσεις, επιστολές, συνεντεύξεις, ειδοποιήσεις για συνεντεύξεις Τύπου, ανακοινώσεις, μηνύματα, διαγγέλματα, διαβήματα, ενημερωτικά σημειώματα, απειλητικά σημειώματα, γνωστοποιήσεις, προειδοποιήσεις, non paper (έλα, Παναγία μου!!! [Ν.3]), απαντήσεις, ανταπαντήσεις απ’ τον Σωτήρη Χατζάκη δε θα ’χουμε, μάλλον φρούδες, αλίμονο, αποδεικνύονται...).

No comments:

Post a Comment