Μωρέ, τι χαστούκι ήταν αυτό! ή Λίγο αργότερα θα ’ναι ποτέ

Το Τέταρτο Κουδούνι / 17 Σεπτεμβρίου 2015 

Τα είπε όλα. Καθοριστικής σημασίας στην εξέλιξη των πραγμάτων του Εθνικού Θεάτρου και της δραματικής σχολής του και της διαμάχης, απ’ την πρώτη ώρα, ανάμεσα στο -νέο- Διοικητικό Συμβούλιό του -την πλειοψηφία του…- και στον -νέο- καλλιτεχνικό διευθυντή του Στάθη Λιβαθινό, η επιστολή της Λυδίας Κονιόρδου προς τον Τύπο. Δηλαδή τι «καθοριστικής σημασίας»… Απλώς; Χαστούκι! Χαστουκάρα! Ξανάστροφη! Κόλαφος! Πόσο μάλλον όταν είναι γνωστές οι ισχυρές σχέσεις στο παρελθόν της κορυφαίας ηθοποιού μας αλλά και σκηνοθέτριας και δασκάλας τόσο με τον τέως διευθυντή της δραματικής σχολής Κώστα Γεωργουσόπουλο -«Δεσμοί» κλπ- όσο και με τον τέως καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Σωτήρη Χατζάκη -«Φόνισσα» κλπ. Επιστολή μιας καλλιτέχνιδας που καθόλου εύκολα δε μιλάει δημοσίως και που καθόλου εύκολα δε θα μπορούσε να κατηγορηθεί για έλλειψη αντικειμενικότητας και για διαπλοκές. Και που το Κύρος της κανένας δε θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει εύκολα. Είναι λάθος -το πιστεύω ακράδαντα- που η επιστολή αυτή δεν εκτιμήθηκε όσο της αξίζει.

Το Διοικητικό Συμβούλιο, ήδη εκτεθειμένο με την επιστολή-σινδονιάδα που εξαπέλυσε εναντίον Λιβαθινού, εκτίθεται ακόμα περισσότερο -διαμπερές έχει γίνει. Αν ανήκα σ’ αυτό θα είχα ήδη υποβάλει την παραίτησή μου. Ειδικά αν ανήκα στη μειοψηφία του που δε συμμερίζεται το σκοταδισμό. Μήπως και το Εθνικό, για το οποίο όλοι κόπτονται, απελευθερωμένο απ’ τις ψυχοφθόρες έριδες, μπορέσει να προχωρήσει -είμαστε πια στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα…- με σύμπνοια κι όχι με επιστολές και δηλώσεις εμπάθειας και μισαλλοδοξίας. Ντροπή! Επιτέλους! Δε βλέπουν πως καταλάβαμε;

Απ’ τον Άρη Βελουχιώτη και τον Εμφύλιο είχε εμπνευστεί για τον δικό του «Αίαντα» ο Βασίλης Παπαβασιλείου, όταν ανέβασε την τραγωδία του Σοφοκλή με το ΚΘΒΕ, το ’96, στην Επίδαυρο. 


Απ’ τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και την Επανάσταση του 1821 ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος φέτος. Όπου η ιστορία εμπνέει τους σκηνοθέτες μας. Ειδικά όταν πρόκειται ν’ ανεβάσουν τον «Αίαντα»…

Αυτή η συνέντευξη Τύπου μου άρεσε. Να μη σας πω ότι με συγκίνησε κιόλας. Κι ας μην ήμουν παρών -στην Θεσσαλονίκη έγινε-, διάβασα τα σχετικά. Μιλάω για την πρώτη εμφάνιση στους δημοσιογράφους των καινούργιων του ΚΘΒΕ. Ένα απάνθισμα:

Ο πρόεδρος του Διοικητικού. Συμβουλίου Άρης Στυλιανού: «Ξυπνάω τα ξημερώματα κάθιδρος σκεφτόμενος τα εκατομμύρια που τρέχουν και τους εργαζόμενους που μένουν απλήρωτοι τόσον καιρό».

Ο αντιπρόεδρος του Δ.Σ. Δημοσθένης Δώδος: «Βάζω πλάτη να βγάλουμε το κάρο από την λάσπη….».

Η αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια Μαρία Τσιμά: «Και να μην ξεχνάμε ότι μόνος γίνεσαι κανένας».

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Αναστασάκης -απ’ τον οποίο εισέπραξα αυτό που υπολόγιζα, δηλαδή μυαλό, μέτρο, σεμνότητα- παραπέμποντας στον αγαπημένο Γιάννη Ρίτσο: «Σήμερα! Τώρα! Όλοι το ξέρουμε πια: λίγο αργότερα, θα ’ναι ποτέ».

  Θέλω να ελπίζω ότι τουλάχιστον εκεί, στην Θεσσαλονίκη, στο ΚΘΒΕ, θα συνεχίσουν έτσι αρμονικά.

(Σχετικά με τους χαρακτηρισμούς για το διάδοχό του -«το σκουλήκι του αριστερο-φασιστο-λαϊκισμού» που «προδόθηκε από τις εκκρίσεις και τα σάλια του» και «πιστός κουκουλοφόρος»- στην επιστολή του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Γιάννη Βούρου ο οποίος εθίγη από κάποιες αποκαλύψεις που έγιναν για τις οικονομικές σχέσεις του με το Θέατρο -δίκαια, άδικα, αυτά θα τα δείξει η ΔΙΑΥΓΕΙΑ η οποία ενημερώνεται, έστω εκ των υστέρων...- δε χρήζουν σχολιασμού. Αυτοσχολιάζονται).

Απεβίωσε, απεβίωσε, απεβίωσε… Κανείς πλέον δεν πεθαίνει. Όλοι αποβιώνουν.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Α, και... Παιδιά; Συμφωνούμε να το σταματήσουμε πια; Αυτό το «έφυγε στη γειτονιά των αγγέλων» μόλις και πεθάνει κάποιος του θεάτρου; Για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, εντάξει, είχε γράψει το ομότιτλο έργο, ταίριαζε, αν κι όλοι αυτόν τον τίτλο σκέφτηκαν κι επέλεξαν τότε -ε, ήταν στα ευκολάκια βλέπεις. Μετά; Ε, όχι και να καταλήξει σουξέ. «Έφυγε στη γειτονιά των αγγέλων» ο ένας, «έφυγε στη γειτονιά των αγγέλων» ο άλλος -για τον πάσα ένα. Εκτός από κλισέ αρχίζει να γίνεται -και δεν αρμόζει στην περίσταση...- και γελοίο. Αν δεν έχει ήδη γίνει. Στριμώχνονται πια -ο ένας πάνω στον άλλον, συνωστισμός, το αδιαχώρητο...- στη «γειτονιά των αγγέλων».

Μωρέ, τόοοτε κατάλαβα. Όταν κατέφθασαν οι κατά Στάθη Λιβαθινού (προσέξτε, στη γενική, όχι στην αιτιατική…) επιστολές του πεφωτισμένου (αχ, πού έτσι παίρνει η μπάλα όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί μέσα…) Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου και του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή Σωτήρη Χατζάκη (πάει, το πήρα απόφαση, απ’ τις επιστολές Χατζάκη δε θα γλυτώσω ΠΟΤΕ). Τι κατάλαβα; Κατάλαβα γιατί στη συνέντευξη Τύπου του διευθυντή του Εθνικού για το ρεπερτόριο του χειμώνα παρέστη και την παρακολούθησε ολόκληρη -κι ήταν και μεγάλη…- άνευ λόγου και αιτίας ο τέως αντιπρόεδρος του τέως Δ.Σ. του Εθνικού Γιώργος Μανιώτης. Σιωπηλός, μυστηριώδης, με κατασκοπικού τύπου γυαλιά ηλίου και πλατύγυρο ψάθινο καπέλο -ινκόγκνιτο;

«Τι γυρεύει αυτός εδώ; Τι γυρεύει αυτός εδώ;» αναρωτιόμασταν όλοι. Κι έργο τού ανέβασε ο Σωτήρης Χατζάκης -τον «Λάκκο της αμαρτίας»- και σκηνοθεσία του ’δωσε -τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ- αλλ’ αυτά ήταν πέρσι. Μπας κι έχει προνοήσει να τον «προικοδοτήσει»/«επιδοτήσει» κάπως και φέτος κι είναι ανάμεσα στους προσκεκλημένους της συνέντευξης; Μπας και νομίζει πως ειν’ ακόμα στο Δ.Σ. του Εθνικού; Όχι, δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Όταν ήρθαν οι επιστολές, μού λύθηκαν οι απορίες. Τόοοοτε κατάλαβα γιατί είχε έρθει.

Ένα διήμερο στο Ναύπλιο και πήρα για πρώτη φορά μια γεύση από «Φουγάρο» -το ιστορικό συγκρότημα της κονσερβοποιίας «Ανθός» που από ερείπιο μετατράπηκε, με πρωτοβουλία της Φλωρίκας Κυριακοπούλου, σ’ έναν πολυχώρο πολιτισμού. Πολύ μικρή η γεύση που πήρα αλλά έμεινα εμβρόντητος απ’ την ομορφιά -μια αίσθηση θεατρικότητας αλλά πολύ καλά ζυγισμένη-, απ’ την προσοχή στη λεπτομέρεια, απ’ το μεράκι με το οποίο έγινε, απ’ όλους όσους έχουν βάλει το χεράκι τους, αυτή η μετάπλαση. Πρόκειται για ένα κόσμημα που ομορφαίνει ακόμα περισσότερο την πανέμορφη πόλη με την ιστορική παράδοση στο καλό γούστο. Κι αν κρίνω απ’ τις τιμές τού «Le Café» -γεύσεις εξαιρετικές!- καθόλου δεν επιδιώκει να ξεπουπουλιάσει τον επισκέπτη. Ελπίζω οι Ναυπλιώτες και οι απ’ τα πέριξ αλλά κι οι επισκέπτες της πόλης να το εκτιμήσουν δεόντως -να προβληθεί με κάθε τρόπο στους τουρίστες!

Αν βρεθείτε εκεί, να το νοιώσετε σαν υποχρέωση να πάτε.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου ακέφαλος, σχεδόν δυο χρόνια χωρίς διευθυντή… -σας τα ’γραφα στο προπερασμένο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 3 Σεπτεμβρίου. Πολλοί οι μνηστήρες που τριγυρίζουν ανεπισήμως και που θα εμφανιστούν επισήμως όταν η προκήρυξη της θέσης έλθει εν τη βασιλεία της -κάποτε θα ’ρθει, πού θα πάει… Για ποιον άκουσα -ένα πουλάκι μου το εσφύριξεν- μεταξύ αυτών; Ε; Για ποιόν; Να το πάρει το ποτάμι; Να το πάρει: Σωτήρης Χατζάκης! Αφού εξάντλησε τα ελλαδικά κρατικά Θέατρα, έβαλε στο μάτι και το κυπριακό, να εφαρμόσει εκεί τη φιλοσοφία ρεπερτορίου που πρεσβεύει -κι ίσως ν’ ανεβάσει, επιτέλους, και «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας» που ’χε προγραμματίσει επί των ημερών του στο ΚουΘουΒουΕ. Εκτός κι αν σκέφτεται την Λυρική…