February 28, 2016

Αυτοί που εκτέθηκαν κι αυτοί που σιώπησαν…


Στις δεκάδες σχόλια, κάτω απ’ την ανάρτησή μου της 21 Φεβρουαρίου «Μικρή ιστορία βραδιάς Παρασκευής ή Πώς να γίνεστε ‘ανεπιθύμητος’» και κάτω απ’ τα δυο άρθρα που γράφτηκαν για το θέμα και που μοίρασα, επέλεξα να μην κάνω like και μόνον ένα σχολίασα -αυτό το οποίο όφειλα να σχολιάσω- παραπέμποντας με link σ’ ένα παλαιότερό μου σχόλιο στο «Τέταρτο Κουδούνι», για τις καλλιτεχνικές ποιότητες του θεάτρου «Στοά».
Σήμερα, όμως, μια βδομάδα μετά κι αφού ο κύκλος, περίπου, έκλεισε -οι είσοδοι στο ιστολόγιο για τη συγκεκριμένη ανάρτηση έφτασαν μέχρι τώρα τις 15.260 (!), όταν η ανάρτησή μου που είχε έως τώρα, στα περίπου τεσσεράμισι χρόνια του ιστολόγιου, τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα έφτασε τις 5.159-, θα ’θελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που συμμετείχαν στη θλίψη, στην αηδία αλλά και στην ευθυμία μου για το συγκεκριμένο γεγονός με κάθε τρόπο: με like, με σχόλια, με -δεκάδες!- share, με μηνύματα στο inbox, στο mail, με σχόλια στους τοίχους τους, με προσωπική επαφή ή όπως αλλιώς -ειδικά ένα τηλεφώνημα με συγκίνησε όσο δε φαντάζεστε… Θέλω, πάντως, περισσότερο απ’ όλους να ευχαριστήσω την Μαρία Χούκλη, την Αργυρώ Μποζώνη, τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, τον Χρήστο Γραμματίδη, τον Φώτη Απέργη και τον Απόστολο Λακασά που ’χαν την ευγένεια, με δική τους πρωτοβουλία, να αρθρογραφήσουν για το θέμα, μετά τόλμης και παρρησίας, στο liberal.gr, στο thetoc.gr, στο e-tetradio.gr, στο ελculture.gr, στην «Επένδυση» και στην «Καθημερινή» αντίστοιχα, και να εκτεθούν.
Για τους πολλούς άλλους συναδέλφους, και δη του πολιτιστικού ρεπορτάζ, με ή χωρίς προσωπικές στήλες, και τους ιστότοπους με αντικείμενο το θέατρο που δεν το έκαναν και για τα σωματεία και τις ενώσεις, δημοσιογραφικές ή καλλιτεχνικές, που σχετίζονται με το γεγονός -ΕΣΗΕΑ (στην οποία ανήκω), οι -δυο πια- Ενώσεις Κριτικών (στις οποίες δεν ανήκω), Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Πανελλήνια Ένωση Ελευθέρου Θεάτρου, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Μουσικών και Μεταφραστών, Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, κλπ, κλπ- που δεν έδωσαν κανένα σημείο ζωής, υπέθεσα ότι δεν ενημερώθηκαν ή ότι σκέφτηκαν πως το θέμα δεν τους αφορά -ça n’ arrive qu’ aux autres για να θυμηθώ την παλιά εκείνη ταινία της Ναντίν Τρεντινιάν… Τ’ άλλα είναι σιωπή.

No comments:

Post a Comment