November 21, 2016

Μπερεζόφσκι: Ο ρομαντισμός που συντρίβει


Ε, ναι, ένας σπουδαίος πιανίστας. Ένας βιρτουόζος! Ο Μπoρίς Μπερεζόφσκι. Είχε, ήδη, εμφανιστεί στην Αθήνα -το 2011, στο Μέγαρο Μουσικής, ως σολίστ με την Εθνική Ακαδημία της Αγίας Κεκιλίας υπό τον Αντόνιο Παπάνο, στο Πρώτο Κοντσέρτο του Λιστ και στην Ραψωδία σε ένα θέμα του Παγκανίνι του Ραχμάνινοφ- αλλά ήταν η πρώτη φορά που έδινε εδώ ατομικό ρεσιτάλ. Και το αφιέρωσε ολόψυχα στο ρομαντισμό. Επιλέγοντας ένα πρόγραμμα καθόλου εύπεπτο -με κομμάτια όχι από τα «δημοφιλή». Που πρόβαλαν την ιλιγγιώδη δεξιοτεχνία του αλλά δεν αδίκησαν και τη βαθιά μουσικότητά του.
Ο Μπορίς Μπερεζόφσκι έπαιξε με την άνεση μιας καριέρας 28 χρόνων, άνεση που δεν έχει, πάντως, οδηγήσει στην απίσχναση της συγκίνησης, με μία γείωση μοναδική στα πλήκτρα, με μία αίσθηση του ρυθμού και των παύσεων εκπληκτική, ρίχνοντας κεραυνούς που μπορεί, όμως, να τους ελέγξει, ψιθυρίζοντας ημιτόνια σαν ανεπαίσθητα χάδια, με γνώση του ύφους των συνθετών που ερμήνευσε.
Το πρώτο μέρος, αφιερωμένο από τον ρώσο πιανίστα σε ομοεθνείς συμπατριώτες του, άνοιξε με Πιοτρ Ιλιίτς Τσαϊκόφσκι. «Ντούμκα-Σκηνές από ένα ρώσικο χωριό» (1886) και τρία κομμάτια από τις «Εποχές» του (1876) -«Ιούλιος: Το τραγούδι του θεριστή», «Αύγουστος: Η συγκομιδή», «Σεπτέμβριος: Το κυνήγι». Ο Μπερεζόφσκι έδειξε τη λυρική πλευρά του για να περάσει σε πιο δεξιοτεχνικές σφαίρες: Σεργκέι Ραχμάνινοφ του ύστερου ρομαντισμού και αποσπάσματα από τις Σπουδές-Πίνακες, έργο 39 (1916-1917) του συνθέτη.
Το δεύτερο μέρος, ανάλογης φιλοσοφίας με το πρώτο, ξεκίνησε με Έντβαρντ Γκριγκ -επτά από τα έξοχα «Λυρικά κομμάτια» του (1867-1901)- 
και ολοκληρώθηκε θυελλωδώς με Φραντς Λιστ: επτά κομμάτια από τις μοναδικές «Σπουδές υπερβατικής δεξιοτεχνίας» (1826-1852). Κομμάτια υπερβατικής δυσκολίας, ζητούν αντοχές και τεχνική εξωπραγματικές -όντως υπερβατική δεξιοτεχνία. Ο Μπορίς Μπερεζόφσκι, παίκτης ολκής, ατρόμητος τα αντιμετώπισε, βουτώντας στο βυθό και εκτοξευόμενος στα ουράνια -από το καυτό στο παγωμένο. Ανυπέρβλητος, συντριπτικός!
Το θερμότατο χειροκρότημα στο τέλος είχε ως αποτέλεσμα δύο ανκόρ -πάντα αντλημένα από τις φλέβες του ρομαντισμού: δύο από τις Σπουδές του έργου 10 του Φρεντερίκ Σοπέν. Ο Μπερεζόφσκι, ακούραστος, διατήρησε τις εντυπώσεις μας αμείωτες.
Το συμπέρασμα. Μία βραδιά από τις αξέχαστες.

Θέατρο «Παλλάς», 20 Νοεμβρίου 2016.

No comments:

Post a Comment