December 29, 2016

Καριέρα ετών 68! ή Ρόδα είναι και (δε) γυρίζει...


Το Τέταρτο Κουδούνι / 29 Δεκεμβρίου 2016 


Περίπτωση! Περιπτωσάρα! Είδα το «Εκείνη» του Φερχούφεν -ενδιαφέρουσα ταινία, με χιούμορ, με σασπένς, εξαιρετική η Ιζαμπέλ Ιπέρ αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, πολύ βαρυφορτωμένο σενάριο, ασήκωτο, το παρατρενάριζε ο σκηνοθέτης... Αλλά αλλού είναι το θέμα μου. Την είδατε την ταινία; Αν ναι, θυμάστε, την ηθοποιό που παίζει την Ιρέν Λεμπλάν, τη γηραιά -πολύ γηραιά αλλά ακμαιοτάτη…- «πλαστικοποιημένη» κυρία μητέρα, στην ταινία, της Μισέλ/Ιπέρ; Αυτή που κάνει σεξ επί πληρωμή μ’ ευσταλή επιβήτορα ο οποίος κυκλοφορεί τσιτσίδι και τον οποίο τους αναγγέλλει -πριν πέσει ξερή, προφανώς απ’ τη σύγχυση που της προκαλεί η αντίδραση της κόρης της…- ότι σχεδιάζει να τον παντρευτεί; Ζουντίτ Μαγκρ!
Τη θυμήθηκα από ταινίες του Λελούς, του Μαλ, του ντε λα Πατελιέρ, του ντε Σίκα, του Ντερέ, του Λετεριέ, του Ζιρό…-δεκαετίες ’70 και ’80. Όχι ιδιαίτερα όμορφη αλλά πολύ «θηλυκή», πολύ κομψή, με γαλική φινέτσα, με προσωπικότητα και ταλέντο, όχι σε πρώτους ρόλους αλλά να «γράφει» στην οθόνη –αφού ακόμα τη θυμάμαι στο «Le Voyou» (δε μου ’ρχεται ο ελληνικός τίτλος ούτε τον βρίσκω) του Λελούς, πολύ αρχές δεκαετίας του ’70, ζευγάρι, στην ταινία, με τον Σαρλ Ντενέ -άλλον πολύ καλό γάλο ηθοποιό.
Γκουγκλάρω για περισσότερα και μένω έκπληκτος: γεννημένη το 1926! Ήτοι ετών 90! (Τα ’χει ήδη κλείσει στις 20 Νοεμβρίου, πάτησε τα 91). Με πάνω από 60 ταινίες και πάνω από 50 τηλεοπτικές εμφανίσεις στο ενεργητικό της, αρχής γενομένης απ’ το 1948, και χωρίς αναπαμό μέχρι και φέτος. Και με, πάνω-κάτω, 100 θεατρικές παραστάσεις. Σε ρόλους, εδώ, πρωταγωνιστικούς. Με, επίσης -ή και πιο-, διακεκριμένους σκηνοθέτες. Σε κορυφαία γαλικά Θέατρα και φεστιβάλ. Αρχής γενομένης απ’ το 1952. Διότι η Ζιντίτ Μαγκρ κάνει, παράλληλα με το σινεμά και την τηλεόραση, ΚΑΙ θέατρο. Επίσης χωρίς αναπαμό. 
Ο τελευταίος της -προς το παρόν υποθέτω…- θεατρικός ρόλος, πέρσι, η Γιαγιά Ροζ στον «Όσκαρ» του Σμιτ, που εδώ την έπαιξε η Τζένη Ρουσσέα πλάι στον Δημήτρη Λιγνάδη.
Αλλά, στο μεταξύ, στο θέατρο και τι δεν έχει παίξει… Από αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι φάρσα, από Τσέχοφ μέχρι Γκομπρόβιτς, από Μολιέρο και ντε Ρόχας και Κλοντέλ και Σο μέχρι Σαρτρ, από Γκόρκι και Μπρεχτ και Nτίρενματ μέχρι Παζολίνι, από Ζιροντού μέχρι Στόπαρντ, από Ο’ Κέισι και Τενεσί Γουίλιαμς και Όσμπορν μέχρι Φόσε και Oυέσκερ, από Γκόρκι και Καμί και Άλμπι και Ανούιγ και Κοκτό μέχρι Βιτέζ και Αραγκόν και Έντουαρντ Μποντ και Σινιστέρα και Κοπί, από Μπέρνχαρντ και Κολτές μέχρι Σέρμαν, και…, και… Τα κέρατά της! Με βραβεία στην τσάντα της.
Και για να τη φέρω πιο κοντά μας επισημαίνω ότι ήταν η Κασσάνδρα στις «Ορέστειες» του 1955 και του 1962 του Ζαν-Λουί Μπαρό, έχει κάνει και την άλλη Κασσάνδρα, των «Τρωάδων», στην παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη, στο φεστιβάλ της Αβινιόν, έχει παίξει στο «Σαν Έλληνας» του Μπέρκοφ μέχρι και «Ισμήνη του Ρίτσου έχει κάνει.
Αδιάλειπτη καριέρα 68 (!!!) χρόνων -μπορεί και μεγαλύτερη, το διαδίκτυο δεν είναι πάντα ακριβές. Δύσκολο να ’χει προηγούμενο. Και επόμενο. Καλά να ’ναι η Κυρία Ζιντίτ Μαγκρ.



Δεν κάθεται στ’ αυγά του το ΚΘΒΕ: στο act4Greece, την πρωτοβουλία της Εθνικής Τράπεζας, που στηρίζεται στη συμμετοχική χρηματοδότηση, μπήκε, με στόχο τη συντήρηση του Θεάτρου Δάσους και τη λειτουργία επισκέψιμου φροντιστηρίου, στην έκδοση ψηφιακού λευκώματος για έξυπνες συσκευές και υπολογιστές, με τον τίτλο «Το αρχαίο δράμα στο ΚΘΒΕ-Παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου και άλλες σκηνές», που διατίθεται δωρεάν, περιέχει οπτικοακουστικό υλικό και πληροφορίες για τις παραστάσεις του ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο και στ’ άλλα αρχαία θέατρα της Ελλάδας και θα μπορεί ο καθένας να το κατεβάσει και να το αποθηκεύσει στο τάμπλετ, το κινητό ή τον υπολογιστή του, σ’ όλο τον κόσμο, προχώρησε, προσφέροντας ψηφιακά μια ζωντανή περιήγηση στον αρχειακό πλούτο του, μέχρι και στο υπό κατασκευή μετρό της Θεσσαλονίκης κατέβηκε, στη στάση «Πανεπιστήμιο», για να παρουσιάσει μια μουσικοεικαστική περφόρμανς -δεκατρείς σκηνές της καθημερινότητας-, οι «Ανασκαφές» του -«Θεσσαλονίκη-Ανασκαφή» ο τίτλος των δράσεων, με όχημα κείμενα σαλονικιών λογοτεχνών αλλά και μουσικές και τραγούδια-, με τις οποίες το Θέατρο περιηγείται σε αγαπημένα σημεία συνάντησης της πόλης ενισχύοντας τους δεσμούς του μαζί της, έφτασαν τον αριθμό 3, και… και...
Τελικά, αστεία-αστεία, δυσκολίες με τα λεφτά, αλλά ο Γιάννης Αναστασάκης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, κι η Μαρία Τσιμά, η αναπληρώτρια -που ’χουν καταφέρει να περιορίσουν και το χρέος του ΚΘΒΕ- κάνουν δουλειά στην Θεσσαλονίκη. Πολλή δουλειά. Κι, όπως φαίνεται, καλή. Το ’χα προβλέψει -το ’νοιωθα ότι έτσι θα γίνει. Ε, ας τ’ ακούει και το υπουργείο Πολιτισμού.





Μήπως γελοιοποιήθηκε εντελώς ο Δήμος Αθηναίων μ’ αυτή την ιστορία με τη Ρόδα στο Σύνταγμα; Και τώρα προσπαθεί να βγει κι από πάνω; Ακούστε: εκδίδει, ως μεταμοντέρνος Πόντιος Πιλάτος, και μας στέλνει δελτίο Τύπου με τον τίτλο «Ο Δήμος Αθηναίων ζητά την απομάκρυνση της Ρόδας από το Σύνταγμα»!!! Καλέ, από ποιον τη ζητά; Μόνη της ήρθε κι εγκαταστάθηκε η Ρόδα στο Σύνταγμα; 
Ρόδα είναι και (δε) γυρίζει... (Επιθεώρηση ΠΟΥ είσαι;). 
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…


Αυτή κι αν είναι επιδραστικότητα! Της παράστασης της Μιμής Ντενίση «Σμύρνη μου, αγαπημένη». Που παίχτηκε στον «Ελληνικό Κόσμο» για τρίτη σεζόν, φουλαριστή, και τώρα συνεχίζει στο -ενοικιαζόμενο πλέον…- Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρω, βέβαια, αν πρέπει να το χαρακτηρίσω επιδραστικότητα το φαινόμενο ή μιμητισμό. Το θέατρό μας πάντα την είχε τη μιμητική διάθεση… Ειδικά αν έβλεπε επιτυχία, βουρ! Έτσι η μια μετά την άλλη ξεφυτρώνουν οι παραστάσεις -μεγάλες και μικρές- με θέμα την Σμύρνη, την Μικρασία, την Μικρασιατική Καταστροφή… 


Ιδού, όμως, τώρα και ταινία. Αναλόγου θέματος: «Η Ρόζα της Σμύρνης» του Γιώργου Κορδέλλα. Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα απ’ το οποίο είναι «εμπνευσμένη» αλλά χωριό που φαίνεται… Φαντάζομαι θα διαβάστηκε -του 2004 είναι (Εκδόσεις Πατάκη)- από κυρίες -ειδικά απογόνους Μικρασιατών- σε καλοκαιρινές αμμουδιές κατά κόρον…
Αυτό, πάντως, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο -ποιον κινηματογράφο δηλαδή;…- και που το δα, ε, όχι! Ο ελληνικός κινηματογράφος του 2016 να κάνει στροφή 180 μοιρών και πρόσω -δηλαδή όπισθεν- ολοταχώς να κατευθύνεται προς τη δεκαετία του ’60 και τις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου και της Άννας Ιασωνίδου. Που εκείνες, μάλιστα, είχαν μια αλήθεια κι έναν πριμιτιβισμό τα οποία τις αθώωναν ενώ η τωρινή τα στερείται παντελώς.
Εδώ είδα ένα μελό απίστευτων απιθανοτήτων - με κρυμμένα μυστικά, γάμους ορθόδοξους χριστιανικούς ημιτελείς που τους διακόπτουν βίαια ερωτευμένοι Τούρκοι, ματωμένα νυφικά απ’ το 1922 με καταχωνιασμένα στις τσέπες τους γράμματα μαμάδων, που κανείς δεν τα βρήκε ποτέ επί δεκαετίες ούτε τρίφτηκαν απ’ το χρόνο, με επιστολές που ποτέ δεν ανοίχτηκαν, με νόθα παιδιά που σκοτώθηκαν σε ατυχήματα, με θυρίδες (όχι της λίστας Λαγκάρντ) ξεχασμένες σ ελβετικές τράπεζες και ελληνοτουρκικούς έρωτες που καταπιέστηκαν επί 65 χρόνια κι όταν οι εραστές, επιτέλους, συναντιούνται πεθαίνουν ΚΑΙ οι δυο -ο ένας στο νοσοκομείο, από καρκίνο, η άλλη στην ακτή του Βοσπόρου, από, καρδιακό προφανώς-, και.. και…- κακήν-κακώς προχειροστημένο και με ηθοποιούς -απ’ τους οποίους ορισμένους εκτιμώ έως και πάρα πολύ- που ο καθένας τους κάνει ό,τι του κατέβηκε με αποτελέσματα που αγγίζουν τα όρια του τίποτα, της υπερβολής, για να μην πω και του γελοίου, συν κάποιους Τούρκους, προφανώς ερασιτέχνες, ανεκδιήγητους. Για να μη μιλήσω για ρυθμούς και λοιπά στοιχεία… Δηλαδή , έλεος! Είδα σε κριτικές και κάτι δυο αστεράκια -αχ, αυτά τ’ αστεράκια, τι πληγή…- που μεταφράζονται σε «ενδιαφέρον», λέει, και απόρησα… Μα πολύ.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…



Δεν το κατάλαβα αυτό -μου φαίνεται ακατανόητο. Στις «Ροές -όπου παίζεται ο βασισμένος στο έργο του Σέξπιρ «Ριχάρδος Β΄» σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, με τον Άρη Σερβετάλη στον επώνυμο ρόλο, κι όπου τόσο προσεγμένη δουλειά γίνεται τα τελευταία χρόνια- η θεατρική επιχείρηση κατάργησε, φέτος, την αρίθμηση των θέσεων, όπως με πληροφόρησε η αναγνώστρια κ. Ειρήνη Γκοτζίλα κι όπως το διασταύρωσα κι από φίλο που πήγε στην παράσταση -εγώ δεν πρόλαβα ακόμα να τη δω. Γιατί; Για να ταλαιπωρούνται οι θεατές; Διότι, εξάλλου, όπως μαθαίνω, η παράσταση πάει πολύ καλά, άρα έχει πολύ κόσμο. Θυμήθηκα εποχές, δεκαετίες πίσω, στα παιδικά μου χρόνια, στον Βόλο, όταν, για να δούμε περιοδεύοντες θιάσους, πηγαίναμε και μια και δυο ώρες πριν, για να πιάσουμε καλή θέση στα κινηματοθέατρα που δεν είχαν αρίθμηση, όπου έπαιζαν. Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούνε;




Η Πάολα -σιγά μη δεν έγραφα κι εγώ για Πάολα και δεν έπαιρνα θέση...- θα τραγουδήσει και συνοδεία τσεμπάλου, τώρα; Στο Τρίτο Πρόγραμμα;
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

No comments:

Post a Comment