Tip: Η Δίκη του Κ.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μεταφέρεις στο σανίδι την «Δίκη» (1914-1915, πρώτη έκδοση 1925), αυτή την πολύσημη νουβέλα του Φραντς Κάφκα. Χωρίς να δημιουργήσεις ένα θεατρικό κλασικό εικονογραφημένο, εννοώ. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος το επιχείρησε στην «Πόρτα». Και θριαμβεύει. 

Στην παράστασή του «Η δίκη του Κ.» -«μία παράσταση βασισμένη στη ‘Δίκη’ του Κάφκα», όπως τη χαρακτηρίζει- ο Θωμάς Μοσχόπουλος, που υπογράφει διασκευή -σε έξοχα ελληνικά- και σκηνοθεσία, έχει αποστάξει τη νουβέλα-σταθμό, έχει στραγγίξει προσεκτικά το πνεύμα και την ουσία της, έχει ισορροπήσει τέλεια τα αφηγηματικά μέρη με τα δραματοποιημένα, δεν έχει καθόλου περιφρονήσει το (μαύρο) χιούμορ της

και έχει στήσει μία παράσταση εξαιρετικών ρυθμών, που σε κάποιες στιγμές, όταν πρέπει, γίνονται φρενιτιώδεις, αλλά όχι ανεξέλεγκτοι, αντιστικτικά προς την επικρεμάμενη δίκη (με άγνωστες στον κατηγορούμενο κατηγορίες) του Κ. η οποία αργοσέρνεται. Με ένα μετρονόμο να χτυπάει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης απειλητικά, ο Μοσχόπουλος έχει οργανώσει, με επιμέλεια της κίνησης από την Σοφία Πάσχου, μία καταπληκτική χορογραφία για δέκα ηθοποιούς,

με γεωμετρικές, σπασμωδικές κινήσεις -νευρόσπαστα μιας αόρατης και ανώνυμης εξουσίας- σε ένα κόσμο που γέρνει, παραμορφωμένο -έξοχη η δουλειά της σκηνογράφου Ευαγγελίας Θεριανού που συνδύασε αριστουργηματικά τον γυμνό πίσω τοίχο της σκηνής και τα κάγκελά του με τα στρεβλά, παραμορφωμένα στοιχεία του σκηνικού της παραπέμποντας σε εικαστικές πρωτοπορίες της εποχής του έργου, όπως έπραξαν και ο Κορνήλιος Σελαμσής με τις καίριες μουσικές επιλογές του αλλά και η Σοφία Αλεξιάδου στους εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς της με τις σκιές και με τους φακούς, δημιουργίες μιας φαντασίας γόνιμης σε ιδέες,. Η σύνθεση σε αυστηρό άσπρο-μαύρο της Κλαιρ Μπρέισγουελ στα κοστούμια -και στις τρομακτικές στη λιτότητά τους μάσκες που παραπέμπουν σε νεκρικά προσωπεία- συμπληρώνει το καρποφόρο αποτέλεσμα. Στο οποίο οδηγούν δέκα ηθοποιοί, οι περισσότεροι νεότατοι, πρώτης γραμμής αλλά και άψογα οδηγημένοι: 

Παντελής Βασιλόπουλος, Ελένη Βλάχου, Μάνος Γαλάνης, Θάνος Λέκκας, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Ειρήνη Μπούνταλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σωτήρης Πατσίκας και Φοίβος Συμεωνίδης, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, λειτουργούν σαν μία ορχήστρα δωματίου που την απαρτίζουν, όμως, σολίστες και η οποία παίζει Σένμπεργκ, Βέμπερν ή Μπεργκ. Με επικεφαλής, στο ρόλο του Κ., τον Μιχάλη Συριόπουλο που προοιωνίζεται λαμπρή εξέλιξη θέτοντας πρωταγωνιστικές προδιαγραφές. Μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Μην τη χάσετε επ’ ουδενί! Σας την εγγυώμαι (Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας).