Ένα εξαιρετικό κείμενο αντλημένο από τον «Μονόλογο» του τρίπτυχου «Προδομένη γυναίκα» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, που έχει εκδοθεί πενήντα χρόνια πριν -το 1967- αλλά είναι σαν γραμμένο σήμερα: μία γυναίκα, κάποιας ηλικίας πια, μισάνθρωπη, φθονερή -κάτι από τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Σολωμού-, εριστική, καταπιεστική, ανυπόφορη, με αποτυχημένες σχέσεις στη ζωή της -ένα διαζύγιο, μία διάσταση και πολλά ναυάγια-, με αποτυχημένη τη σχέση με τη μητέρα της και με πολλά παιδικά τραύματα, με μία κόρη που στην εφηβεία της αυτοκτόνησε, προφανώς λόγω της μητέρα της, με ένα γιο που έχει χάσει την επιμέλειά του, χωρίς φίλους, ολομόναχη, παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε κατάσταση υστερίας, κάνει τον απολογισμό της φλερτάροντας με την αυτοκτονία. Απόλυτα υπεύθυνη για την κατάστασή της ή καρπός της κοινωνίας στην οποία ζει;
Η Μάνια Παπαδημητρίου, στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας», σκηνοθετημένη από την Αθηνά Κεφαλά που την έχει ευφάνταστα «φυλακίσει» πάνω σε ένα μεγάλο, ξύλινο τραπέζι, όπου στριφογυρίζει και χτυπιέται σαν θεριό ανήμερο, και με δεύτερο τσέλο -πλάι στο πρώτο, τη φωνή της- την Μαίρη Σκοπελίτη που αυτοσχεδιάζει γόνιμα, μπαίνει στο πετσί και βαθιά στα σπλάχνα της γυναίκας αυτής, ταυτίζεται απόλυτα μαζί της, κρατώντας, όμως, και κριτική απόσταση: μία ώριμη ηθοποιός σε μία συγκλονιστική ερμηνεία. Που πρέπει οπωσδήποτε να τη δείτε.
No comments:
Post a Comment