Tip: «Η παρέλαση»

Ποίηση ατόφια σε ασφαλή νεανικά χέρια 

Η τύχη τα έφερε έτσι: απόψε να έχω προγραμματίσει να δω στην Β΄ Σκηνή του θεάτρου «Οδού Κεφαλληνίας» την «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη. Η Λούλα Αναγνωστάκη το πρωί της ίδιας μέρας μάς είχε αφήσει. Η φόρτιση ήταν μεγάλη. Αλλά είχα αρκετή ψυχραιμία να ξανακούσω το κείμενο -η παράσταση μου το επέτρεψε. Αυτό το διάρκειας 50 λεπτών μονόπρακτο, με τον Άρη και την Ζωή, τα δύο νεαρά αδέλφια -μόνα, εγκλωβισμένα, με 

απόντα τον πατέρα, με απούσα τη μητέρα για την οποία δεν γίνεται λόγος, σε ένα δωμάτιο, κάπου ψηλά, πάνω από μία πλατεία- τα οποία, αντί για την παρέλαση κάποιας εθνικής επετείου που περιμένουν, βρίσκονται να παρακολουθούν από τον φεγγίτη σκηνές βίας των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού κατά του πλήθους και την άγρια εκτέλεση ενός άντρα με σκυλιά που τον κομματιάζουν -μία 

βία που, τελικά, στρέφεται και εναντίον τους-, αυτό το κομμάτι με απόηχους Εμφυλίου δεν έχει κρατήσει ατόφια μόνο την πολιτική του δύναμη αλλά αφήνει να αναδύεται, παρά τις επιδράσεις του θεάτρου του Παραλόγου της εποχής του (1965), επίσης ατόφια, μία συγκίνηση και μία ποίηση υψηλή. Μία ποίηση που χαρακτηρίζει όλο το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη και το κρατάει αξεπέραστο. Το παλλόμενο κείμενο της «Παρέλασης» έπεσε, αυτή τη φορά, σε καλά νεανικά χέρια. Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου, που συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, καθόλου ξεπερασμένο δεν το θεώρησαν, δεν επιδίωξαν να προβληθούν μέσα από αυτό, το σεβάστηκαν, ένοιωσαν τους παλμούς του, το αφουγκράστηκαν προσεκτικά, το άγγιξαν με τρυφερότητα, βρήκαν τις ανάσες του, βρήκαν την ισορροπία ανάμεσα στις λέξεις και τις παύσεις, βρήκαν την καλύτερη επαφή μεταξύ τους, καθώς ερμηνεύουν οι ίδιοι τους δύο ρόλους, και παραδίδουν μία παράσταση αντάξιά του. Που αξίζει να τη δείτε (Φωτογραφίες: Χάρης Καλαμπόκης, Λάμπρος Ξύτσας, Βασίλης Βαμβακούσης).

ΥΓ. Μετά την παράσταση, τα δύο παιδιά διέκοψαν το χειροκρότημα, ζήτησαν από τον τεχνικό να σβήσει τη μουσική και ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος είπε δύο λόγια καθόλου συμβατικά, καθόλου μελοδραματικά, καθόλου δήθεν, για την Λούλα Αναγνωστάκη. Μίλησε για τη φόρτιση που είχαν απόψε -μεγαλύτερη, προφανώς από τη δική μου…- και στο τέλος, αντί χειροκροτήματος, μας ζήτησε να κάνουμε μία ευχή: στο ελληνικό θέατρο σύντομα να βρεθούν φωνές σαν της Λούλας Αναγνωστάκη.

Φύγαμε σιωπηλοί, πολύ συγκινημένοι και κάνοντας την ευχή που μας ζήτησαν τα παιδιά. Μέσα από την ψυχή μας. Πάντως, αν στο ελληνικό θέατρο, υπάρχουν νέοι άνθρωποι όπως ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου, ικανοί να αντιμετωπίσουν έτσι τα κείμενα που μας άφησε η Λούλα Αναγνωστάκη παρακαταθήκη, μπορούμε να αισιοδοξούμε. Κι εκείνη να κοιμηθεί ήσυχη.